زین گلستان نیستم محتاج دامن چیدنی

می برد چون رنگم آخر بی قدم گردیدنی

از ندامت کاری ذوق طرب غافل نی ام

صدگریبان می درد بوی گل از بالیدنی

عمرها بر خوبش بالد شیشه تا خالی شود

گردن بسیار می خواهد به سر غلتیدنی

تا به کی دزدد تری یارب خط پیشانی ام

خشک شد این لب به امید زمین بوسیدنی

پنجهٔ بیکار منع خار خار دل نکرد

کاش باشد سینه بر برگ حنا مالیدنی

مست و مخموری نمی باشد همه محو دلیم

سنگ این کهسار و مینا در بغل خوابیدنی

چون حباب از خامشی مگذر که حسن عافیت

خفته است آیینه در دست قفس دزدیدنی

عیب جویی طبع ما را دشمن آرام کرد

خواب بسیارست اگر باشد مژه پوشیدنی

خودنمایی هر چه باشد خارج آهنگ حیاست

چون گره بیرون تاریم از همین بالیدنی

دیده از نقش تماشاخانهٔ گردون مپوش

دستگاه آن پری زین شیشه دارد دیدنی

غیر عریانی به هرکسوت که می دوزیم چشم

دارد از هر رشته بر ما زیر لب خندیدنی

بی دلیل عجز بیدل هیچ جا نتوان رسید

سعی کن چندانکه آید پیش پا لغزیدنی